JULIAN TUWIM

• Urodził się 13 września 1894 w Łodzi, w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów. W latach 1904-1914 uczęszczał do Młskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa. W roku 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz Prośba opublikowany został w Kurierze Warszawskim.

• W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, szybko jednak te studia porzucając. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1919. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. Członek, założyciel Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych .
• W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji, a po jej kapitulacji, przez Portugalię i Brazylię do USA. Do Polski wrócił w czerwcu 1946 r. W latach 1947-1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego.

TWÓRCZOŚĆ

• Autor tekstów kabaretowych, rewiowych i librecista. Współautor i redaktor pism literackich i satyrycznych. Tłumacz literatury rosyjskiej, m.in. Aleksandra Puszkina, W. Majakowskiego. Autor popularnych wierszy dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Ptasie radio, Pan Hilary, Słoń Trąbalski, Bambo. Bibliofil i kolekcjoner kuriozów. Znany był ze swojego specyficznego humoru objawiającego się bystrością umysłu. Swe badania językowe rozpoczął od nauki esperanto jeszcze w latach gimnazjalnych. Tłumaczone na esperanto wiersze Staffa, a także Testament mój Juliusza Słowackiego i inne wiersze zostały opublikowane na łamach Esperantysty Polskiego. W późniejszych badaniach nad językiem tworzył neologizmy. Tuwim tworzył tak zwany język pozarozumowy, którego poznanie miało być aprioryczne i zgodne ze skojarzeniami każdego odbiorcy. Próby te wyraził w Słopiewniach. Poezja Tuwima uważana jest za jedną z najtrudniejszych ze względu na czyste gry słów, zwielokrotnienia znaczeń jednego wyrazu poprzez inne, nie zawsze jasne podkreślenia niektórych słów w zdaniu jakby było ono niedokończone. Ogromna błyskotliwość tego języka przyjmuje często koloryt humorystyczny, jak w Balu w operze. Słowa przyjmują cechy opisywanej rzeczywistości.