Historia szkoły na Falkowej sięga 1909 r. Założycielem i organizatorem jednoklasowej szkoły był Józef Smolucha. W pierwszym roku nauki do szkoły uczęszczało 40 dzieci. Po wybuchu I wojny światowej przerwano naukę, ponieważ nauczyciel został zmobilizowany do wojska. W 1918 r. wrócił z wojny i szkoła rozpoczęła swoją działalność. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości usunięto ze szkoły język niemiecki.

W 1919 r. miejsce p. Smołuchy zajęła Honorata Ptaczyńska. Mimo dużej liczby uczniów (76) pracował tylko jeden nauczyciel. W 1923 r. posadę nauczyciela objęła Aleksandra Jankowska. W okresie międzywojennym szkoła była nie tylko miejscem nauki, ale pełniła również rolę ośrodka kultury. W szkole przykładano dużą wagę do kształtowania uczuć patriotycznych. W dniu imienin Marszałka Józefa Piłsudskiego i Prezydenta Polski Ignacego Mońcickiego oraz 3 Maja organizowano uroczyste poranki.

Wybuch II wojny światowej opóźnił rozpoczecie roku szkolnego o 2 miesiące. W czasie wojny szkoła prowadziła dożywianie dzieci i miejscowej ludności. W 1946 r. obowiązki kierownika szkoły (teraz już pięcioklasowej) przejął Melchior Makulak, drugim nauczycielem był Stefan Nosal. W ramach likwidacji analfabetyzmu w 1949 r. w szkole zorganizowano kurs nauki czytania i pisania. W 1953 r. na miejsce p. Nosala do pracy przyjęto Stanisławę Czerwińską, która w 1956 r. objęła funkcję kierownika szkoły, drugim nauczycielem był Stanisław Radzik.

Przełomowym wydarzeniem, nie tylko dla Falkowej, była elektryfikacja wsi, którą przeprowadzono w 1957 r. W szkole po raz pierwszy wyświetlono filmy oświatowe. W 1958 r. do pracy została przyjęta Helena Kosecka. W 1960 r. dla uczczenia tysiąclecia Państwa Polskiego młodzież zasadziła drzewka koło szkoły. Ten rok okazał się katastrofalny dla szkoły, ponieważ długotrwałe deszcze spowodowały obsunięcie ziemi i pęknięcie murów. Wybrany w 1965 r. Społeczny Komitet Budowy Szkoły usilnie zabiegał o budowę nowego obiektu, starania wspomagał radny Miejskiej Rady Narodowej – Edward Czerwiński. W 1966 r. MRN zatwierdziła plan budowy szkoły, która miała stanąć na polu Tadeusza Niedźwiedzia oraz Katarzyny Góry i Małgorzaty Góry. Budowę rozpoczęto w lipcu 1967 r.

Dzień2 września 1968 r. – otwarcie szkoły – rozpoczęła nową kartę historii Szkoły Podstawowej Nr 11 w Nowym Sączu im. Juliana Tuwima. Była to szkoła ośmioklasowa. W 1971 do jej obwodu został przyłączony Kunów. W szkole działały liczne koła zainteresowań, m.in. : SKKT i drużyna harcerska prowadzona przez Danutę Wczesny, specjalizująca się w turystyce rowerowej (zwycięzcy Rajdów Rowerowych organizowanych przez PTTK). Uczniowie szkoły spotykali się ze znanymi pisarzami, np.: Wandą Różkiewską (1974), Tadeuszem śliwiakiem (1975) i Ludwikiem Jerzym Kernem (1979).

W 1981 r. na dyrektorskie stanowisko została wybrana Barbara Kurp. Ten rok obfitował w dramatyczne wydarzenia – był to okres strajków i protestów robotniczych. Trudności gospodarcze i polityczne miały wpływ na pracę w szkole. W dniu 13 grudnia 1981 r. ogłoszono stan wojenny – nauka w szkole została zawieszona, wznowiono ją na początku stycznia 1982 r. W 1983 r. nowym dyrektorem szkoły została Barbara Wójcik. Budynek wymagał kapitalnego remontu. Rok 1984 przebiegał pod hasłem „40-lecia PRL”. Dla upamiętnienia tej rocznicy harcerze posadzili 40 róż w szkolnym ogrodzie, a Rajd 40-lecia PRL ukończyli zajmując pierwsza lokatę. Dyrektor szkoły czynił starania o rozbudowę szkoły.

W 1985 r. został powołany komitet Wojewódzkiego Czynu Pomocy Szkole, którego przewodniczącym został Andrzej Czerwiński. Najważniejszym zadaniem komitetu była poprawa bazy lokalowej szkoły, m.in. budowa przewiązki. Ważny element edukacji w naszej szkole stanowiła zawsze ekologia. W 1988 r. Anna Nikel założyła przy szkole ogród botaniczny. W dalszym ciągu domeną szkoły jest turystyka, SKKT prowadzi Marta Plata. Jednym z godnych przypomnienia faktów jest Rajd Świętokrzyski (1991), który zakończył się spotkaniem z Ojcem Świętym w Kielcach.

Rok 1992 upływał pod hasłem 700-lecia Nowego Sącza. Uczniowie naszej szkoły brali udział w marszu historycznym – prezentując stroje i zajęcia mieszkańców wsi. W 1992 r. w wyniku konkursu na stanowisko dyrektora szkoły zostaje wybrana Czesława Kasowska – Salamon. Wyrazem troski o dobro ucznia był nasz akces do Nowosądeckiej Ligi Szkół Promujących Zdrowie – koordynatorem działań była Barbara Ogorzałek. Ogromnym staraniem pani dyrektor w 1994 r. zostało wykonane w szkole centralne ogrzewanie i powstała nowoczesna kotłownia gazowa. Władze miejskie zadecydowały o rozpoczęciu rozbudowy szkoły w 1996 r. Jesienią 1997 r. zorganizowano I Szkolny Rajd Górski. Wszystkim uczestnikom bardzo się podobał, więc wpisano rajd na stałe do kalendarza imprez szkolnych.

12 listopada obchodziliśmy 30-lecie istnienia naszej szkoły. Do przygotowania uroczystości włączyli się wszyscy: nauczyciele, uczniowie i rodzice. Obchody swoją obecnością uświetnili Andrzej Czerwiński – Prezydent Miasta, Leszek Zegzda – w-ce Prezydent, Janina Gołciej – Kurator Oświaty, Witold Kozłowski – Wizytator, Waldemar Olszyński – Naczelnik Wydziału Oświaty. Chór, umilający spiewem uroczystość, przygotował Andrzej Citak. Rok 1999/2000 przyniósł zmiany wdrażając reformę oświaty. W grudniu szkolny zespół prowadzony przez Krystynę Pielichowską – „Kolorowe Nutki” prezentował się podczas koncertu mikołajkowego w Preszowie na Słowacji. Ten sam zespół w styczniu uczestniczył w akcji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Końcem sierpnia rozpoczęto rozbudowę szkoły.

W roku szkolnym 2000/2001 zorganizowano I Międzyszkolny Konkurs Inscenizacji Utworów Juliana Tuwima. Uczestniczyliśmy również w konferencji Nowosądeckich Szkół Promujących Zdrowie. Zespół „Kolorowe Nutki” zdobył I miejsce w Sądeckiej Dziecięcej Wiośnie Artystycznej, w kategorii taneczno – baletowej.

Rok 2001/2002 rozpoczęliśmy w dużej, pięknej szkole. Tradycyjny rajd szkolny odbył się w Tropiu. Przeprowadziliśmy w szkole wiele akcji, m.in. „Złotówka dla dzieci z Afganistanu”, „Serce na pomoc chorym i potrzebującym dzieciom”, „Zdążyć z pomocą”. Nasza placówka otrzymała Certyfikat Dobroczynności. 14 listopada 2002 r. odbyła się uroczystość poświęcenia sztandaru szkoły i przekazania go uczniom.

W 2003 r. stanowisko dyrektora szkoły objęła Alicja Wąsowicz . Był to ciężki początek roku, gdyż końcem sierpnia okazało się, że pod wpływem obsunięcia ziemi ponownie pękły mury szkolne. Dzięki wielkiemu wysiłkowi pani dyrektor szybko rozpoczęto remont szkoły, dlatego już w listopadzie mogliśmy uczyć się w wyremontowanej szkole. Nasza placówka, po wielu staraniach, 18 czerwca 2003 r. otrzymała Certyfikat Szkół Promujących Zdrowie.

Od 2009 r. dyrektorem szkoły jest Marta Plata. Szkoła może się poszczycić licznymi sukcesami w olimpiadach przedmiotowych, jak również w konkursach plastycznych, muzycznych, recytatorskich, sportowych, językowych i in. Obecnie nadal w szkole prowadzimy rozszerzoną edukację ekologiczną, turystyczną i zdrowotną. Zachęcamy do zapoznania się z naszymi kołami zainteresowań, organizacjami jak również aktualnościami, które znajdą Panstwo w zakładce po prawej stronie.

PATRON SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 11- JULIAN TUWIM

Urodził się 13 września 1894 w Łodzi, w mieszczańskiej rodzinie zasymilowanych Żydów. W latach 1904-1914 uczęszczał do Młskiego Gimnazjum Rządowego w Łodzi. Zadebiutował w 1911 przekładem na esperanto wierszy Leopolda Staffa. W roku 1913 miał miejsce jego właściwy debiut poetycki, wiersz Prośba opublikowany został w Kurierze Warszawskim.

W 1916, z myślą rozpoczęcia studiów, przeniósł się do Warszawy. Studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, szybko jednak te studia porzucając. W trakcie studiów rozpoczął współpracę z czasopismem Pro Arte et Studio. Był jednym z założycieli grupy poetyckiej Skamander w 1919. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Biurze Prasowym Wodza Naczelnego Józefa Piłsudskiego. Członek, założyciel Związku Artystów i Kompozytorów Scenicznych . 

W 1939 wyemigrował przez Rumunię, Włochy do Francji, a po jej kapitulacji, przez Portugalię i Brazylię do USA. Do Polski wrócił w czerwcu 1946 r. W latach 1947-1950 pełnił funkcję kierownika artystycznego Teatru Nowego.

TWÓRCZOŚĆ

Autor tekstów kabaretowych, rewiowych i librecista. Współautor i redaktor pism literackich i satyrycznych. Tłumacz literatury rosyjskiej, m.in. Aleksandra Puszkina, W. Majakowskiego. Autor popularnych wierszy dla dzieci, m.in. Lokomotywa, Ptasie radio, Pan Hilary, Słoń Trąbalski, Bambo. Bibliofil i kolekcjoner kuriozów. Znany był ze swojego specyficznego humoru objawiającego się bystrością umysłu. Swe badania językowe rozpoczął od nauki esperanto jeszcze w latach gimnazjalnych. Tłumaczone na esperanto wiersze Staffa, a także Testament mój Juliusza Słowackiego i inne wiersze zostały opublikowane na łamach Esperantysty Polskiego. W późniejszych badaniach nad językiem tworzył neologizmy. Tuwim tworzył tak zwany język pozarozumowy, którego poznanie miało być aprioryczne i zgodne ze skojarzeniami każdego odbiorcy. Próby te wyraził w Słopiewniach. Poezja Tuwima uważana jest za jedną z najtrudniejszych ze względu na czyste gry słów, zwielokrotnienia znaczeń jednego wyrazu poprzez inne, nie zawsze jasne podkreślenia niektórych słów w zdaniu jakby było ono niedokończone. Ogromna błyskotliwość tego języka przyjmuje często koloryt humorystyczny, jak w Balu w operze. Słowa przyjmują cechy opisywanej rzeczywistości.

Julian Tuwim zmarł 27 grudnia 1953 w Zakopanem na skutek ataku serca. Pochowany jest na Cmentarzu Wojskowym Powiązki w Warszawie.